انجمن علمی کار درمانی

سازمان بهداشت جهانی در سال 1962 میلادی که مقارن با سال 1341 شمسی است، کاردرمانگرانی را به عنوان آموزش دهنده به ایران فرستاد تا این رشته را در ایران بنا نهند. این کاردرمانگران که اهل کشور‌های هلند و دانمارک بودند، در بیمارستان شفا یحیائیان تهران شروع به فعالیت نمودند و پس از آن این حرفه به عنوان یک رشته تحصیلی در مقطع کارشناسی در دانشگاه رفاه اجتماعی ( دانشگاه علوم پزشکی ایران ) بنا نهاده شد. تمامی دروس در ابتدا به زبان انگلیسی تدریس می‌شد تا اینکه اولین گروه از کاردرمانگران ایرانی تربیت شدند. بعد از آموزش‌های لازم، کاردرمانی به عنوان یک رشته تحصیلی در مقطع کارشناسی در دانشگاه رفاه اجتماعی (دانشگاه علوم پزشکی ایران) دایر شد. این رشته در ابتدا با چالش‌های زیادی رو به رو شد و در ابتدای مسیر خود، با وقوع انقلاب در ایران مواجه شد. بعد از انقلاب اسلامی در ایران نیز به پاس زحمات کاردرمانگران آموزش دیده، اهمیت و لزوم وجود این رشته برای جامعه، برای صاحبان قدرت مشخص گردید و این رشته به حیات خود ادامه داد و مردم ایران توانستند تا از خدمات این رشته نهایت بهره را ببرند. سپس با توجه به نیاز روز افزون جامعه به کاردرمانی، این رشته در سایر دانشگاه‌های کشور نیز تدریس شد و روز به روز به تعداد کاردرمانگران افزوده شد. از اولین کاردرمانگران ایران، می توان به خانوم ژاندارک اقلیدی اشاره کرد. وی امروزه به عنوان مادر کاردرمانی در ایران شناخته می شود. همچنین به پاس زحمات کاردرمانگر ماشاالله ماندنی، کد نظام پزشکی برای کاردرمانکران(ک-د—-) از سوی وزارت بهداشت تخصیص یافت. در تاریخ هشتم مهر ماه سال 1382 شمسی، مجوز تاسیس کلینیک کاردرمانی از سوی وزارت بهداشت صادر شد که روز مهمی در تاریخچه کاردرمانی ایران به حساب می‌آید. اهمیت این روز در تاریخچه کاردرمانی آنقدر زیاد است که این روز را روز ملی کاردرمانی می‌نامند. حال با گذشت چیزی حدود 60 سال از عمر رشته کاردرمانی، این رشته توانسته است، نقشی پررنگ در نظام سلامت کشور بازی کند و خدمات قابل توجه‌ای به طیف زیادی از افراد جامعه ارائه دهد.